Czas

-26.04.2007 r.
Widok jaki pojawił się z mojego balkonu kwietniowego poranka. Obecnie jest już inaczej.

Czas, nie zrażając się żadnym wydarzeniem, płynie niezmiennie. My albo go gonimy, bo nam ucieka, albo jego wskazówki popychają nas do przodu wtedy, gdy chcielibyśmy, aby zwolnił. Możemy jedynie obserwować skutki jego płynięcia i tak uczestniczyć w jego działaniu, aby poczuć, że go nie zgubiliśmy. Każda istota bez wyjątku ma swój punkt na osi czasu, w którym przejdzie na drugą stronę. I wydaje mi się, że tajemnica, której wiedzą ludzką nie poznamy, tworzy klimat tego wydarzenia. Każdy z nas inaczej wyobraża sobie to nieuchronne doświadczenie, jedyne w naszym ziemskim życiu. Jeżeli dosięgnie osobę bliską naszemu sercu, która przed wyznaczoną datą cierpiała z powodu choroby i wiek był bliżej wyrażanej w życzeniach setki, to wraz z nią ( tak w każdym razie chcemy) odczuwamy pewnego rodzaju ulgę. I dni te mają szczególny charakter. Żałość miesza się z radością. Żal nam po stracie bliskiej osoby, a jednocześnie zadowolenie, że już nie cierpi. Jest to też jedyne wydarzenie gdzie wszyscy, którzy zostają tylko powiadomieni, przybywają na to ostatnie spotkanie znajdując w natłoku swoich zadań wolny czas. I nic to, że już nie uściskamy osoby żegnanej, ale wyczuwamy nieobserwowalne zadowolenie jej, gdy „widzi” jak bliscy jej żyjący spotykają się właśnie z jej powodu i ludzie ci cieszą się z tego spotkania. Ja tak to odczuwam i odbieram. Cieszę się i dziękuję opatrzności, że większość znajomych z mojego otoczenia, zostają sierotami będąc już w dojrzałym wieku. Chciałbym, aby i moi bliscy też mogli tak się cieszyć.
Są na naszej ziemi i to wcale nie rzadko, skrócenia czasu życia, które często nazywamy bezsensownymi. A to młody żołnierz ginie w Iraku, a to ktoś popełnia samobójstwo, inny ginie w wypadku samochodowym a jeszcze inni w wyniku kataklizmu czy nieuleczalnej choroby. Skoro nie znam tajemnicy „Pani Śmierci”, nie potrafię i nie określę czy ten czas dla tych osób był właściwy czy też nie. Życzyłbym każdemu, aby jego życie przebiegło zgodnie z rytmem, podobnym do przemian przyrody, jakie wyznaczają warunki tej planety. Reszta to tajemnica, którą przekraczamy naszą wiara.
Ostatnio pożegnaliśmy Ciocię Helę. Ciocia Hela tak pięknie zapisała się w pamięci bliskich, że dzieci widząc na klepsydrze imię „Helena” nie mogły skojarzyć ze znaną im ciocią. Poniżej przedstawiam skrót z tej uroczystości i fragment wspomnień.

Yellow River

-19.04.2007 r.
Połowa kwietnia i piękna słoneczna pogoda skłoniła nas do dalszych ćwiczeń kondycji przed sezonem trampingu górskiego, który sobie z Małgosią obiecaliśmy. Niedzielny „skromny” spacer tempem piechura z dwoma browcami do Książa i z powrotem, to w przybliżeniu na oko około circa dziesięć i pół kilometra przedeptanych ścieżek. Ścieżek wokół jednej z pereł Dolnego Śląska – zamku Książ. Trasy spacerowe, których fragment prezentuję na poniższym filmie, są w rzeczywistości tak urocze, że niejedno miejsce na świecie nie może pochwalić się taką atrakcją. Urok tej trasy nie zmącił (tak mi się marzyło) widok Pełcznicy prześwitującej przez jeszcze goły o tej porze roku drzewostan. Rzeka, która powinna wzmacniać atrakcyjność turystyczną Wałbrzycha wraz z Książem, znów została zamieniona w płynącą ciecz o barwie koloru żółtego. Na szczęście, tym razem bez wydobywającego się aromatu, jaki zwykle dawało się wyczuć w tego typu zanieczyszczeniach. Styczniowy huragan „Cyryl” wyrządzając naprawdę bardzo duże zniszczenia drzewostanu w naszych wałbrzyskich lasach, był niewspółmiernie mniej szkodliwy niż gatunek żyjący w tych rejonach, a zwany dumnie człowiekiem.
Żółta rzeka może i z barwy ładnie wygląda. Był czas, gdy pojawiająca się czysta woda po paru latach oczyszczania się jej z czarnego koloru i smrodliwego zapachu (czyli po zamknięciu naszych ekonomicznie „opłacalnych” kopalń), napawała Wałbrzyszan optymizmem.
Dziś znów powstają wątpliwości, czy ta river zdąży bez opieki decydentów od gospodarki, a zwłaszcza wodnej, oczyścić się przed rozpoczęciem mistrzostw euro 2012. Mam wątpliwości, czy w te okolice uda się dotrzeć i kibicom, i turystom po nowych polskich autostradach i odnowionych drogach już bez dziur i dojrzeć czar tych miejsc i czyściutką wodę płynącą takim pięknym przełomem. Przyroda jak to widać wokoło, potrafi uporządkować świat, o ile gatunek homo nie będzie jej przeszkadzać. Ale też jest jakaś nadzieja, że wszyscy zajęci przygotowaniami do tak ważnego wydarzenia, zajmą właściwe stanowisko w sprawie gospodarki odpadami. (myślę o wszystkich odpadach znajdujących się w okolicznych lasach i płynących naszą wałbrzyską „chlubą” – Pełcznicą. Z tak wielką nadzieją na dobre zmiany w myśleniu ludzkim, optymista z pesymistycznym spojrzeniem na dziś
Grzegorz

Żabogranie

-19.04.2007 r.

W końcu temperatura uzyskała właściwą wartość dla takich „niedźwiadków” jak ja. Znów wybraliśmy się z Małgosią na wiosenny rekonesans do Szczawna przez wspomniane wcześniej Wzgórze Giedymina. I znów przyroda objawiła, a tym samym przypomniała nam, czym charakteryzuje się ten czas.

Przyroda nie potrzebuje żadnych zapisów w ustawie ani nawet w konstytucji. Czas miłości z jej wszelkimi konsekwencjami jest motorem wszelkich poczynań i poczęć też. Parę ujęć z otoczenia w/w wzgórza najwyraźniej przedstawia i wskazuje jak powinniśmy zachowywać się dziś, jako jeden z gatunków systemu, ekosystemu.

Wydaje mi się, że po takich obrazkach nic dodać nic ująć (chyba, że macie inne zdanie na ten temat ).

Z pozdrowieniami świeży podglądacz przyrody i nie tylko – Grzegorz.